تابستان

پارسال حتی برای تولدم که رسم هر ساله ام بود نیومدم چیزی بنویسم ولی خب چیزای خوبی رخ داد جوونه ای سبز شد گرچه هنوز نمیتونم خوشحال باشم یعنی خوشحالم و شاکرم ولی انگار یه چیزی اون ته یه کسی اون ته مونده انگار اون ته یه سیاهی مونده که نمیره؛ گاهی‌خیلی غمگینم گاهی خیلی افسرده ام.ولی خوشحالم از این جوونهای تابستان...

این دردهایی که تو سینه دارم هیچوقت تموم میشن؟ هیچوقت میشه که شاد باشم؛ جوری که انگار نمیدونم غم چیه؟ میشه جایی باشه که ندونیم ناراحتی چیه؟ ندونیم افسردگی چیه؟ ندونیم از دست دادن چیه؟ ندونیم دوست نداشته شدن چیه؟

انقدر دارم میسوزم که لعنت به اون ثانیه و دقیقه و ساعت و روزی که من نوشتم دلم برات تنگ شده استاد!!!!!

یعنی فاک فاک فاک قشنگ ریدم به ذهن و روان خودم...

از هشت صبح کلاسم دیشب هم خوابم نبرد فقط منتظرم بشه پنج و نیم برم خونه قهوه و کیک بخورم

اندازه یه خر پیری خسته ام

من استاد دلکندنم از چیزایی که هرگز‌مال من نبودن 

استاد له شدن و خندیدن

اره من خیلی به خودم می بالم 

از اینکه خفه شدم و هنوز میخندم

ته همه صمیمی شدنام و رفیق یافتنام به تخریب شخصیتی خودم میرسم و تموم میشه رابطه.

با اینهمه بدی با اینهمه میگی چرا پیش نمیری؟

داداش ما بعد ۶ سال انگیزه دیدیم سه هفته موند رفت.

البته همونم بازم میگفتن بمیر با کله بودا.

یعنی میخوام بگم اندازه نقطه همین ز انگیزه موندن ندارم فقط دارم جون می کنم تو این گه دونی که ساختم.

کاش یه ادمی که ارزش داشت جای من بود نه من که قدر نمیدونم.